Konflikty Zbrojne - Wojny

Korea w czasach nowożytnych była królestwem podporządkowanym Cesarstwu Chińskiemu. W końcu XIX w. w związku z restauracją Meiji w Japonii, skrajnym osłabieniem Cesarstwa Chińskiego po wojnach opiumowych i "powstaniu bokserów" stała się terenem rywalizacji carskiej Rosji i zmodernizowanej Japonii. W roku 1897 Korea ogłosiła się cesarstwem, co było deklaracją suwerenności wobec Chin, na żądanie Japonii. Kwestia wpływów rosyjskich w Korei (koncesje dla rosyjskich przedsiębiorców na rzece Yalu) była głównym powodem wybuchu w r. 1904 wojny Rosji z Japonią. Rosja poniosła klęskę w tej wojnie. Klęska Rosji w wojnie z Japonią wywołała w roku 1905 rewolucję w Cesarstwie Rosyjskim.

W konsekwencji cała Korea po klęsce Rosji w wojnie z Japonią i traktacie z Portsmouth (1905) była okupowana przez Japończyków, a w roku 1910 została anektowana przez Japonię.

W roku 1943 na konferencji kairskiej Winston Churchill, Franklin Delano Roosevelt i Czang Kaj-szek ustalili, że po zakończeniu II wojny światowej Korea będzie niepodległym państwem. Na konferencji jałtańskiej Stalin zadeklarował przystąpienie ZSRR do wojny USA i Wielkiej Brytanii z Japonią w ciągu trzech miesięcy od zakończenia wojny z Niemcami. W konsekwencji Armia Czerwona łamiąc pakt o nieagresji między Japonią a ZSRR (z kwietnia 1941 r.) uderzyła na japońską Armię Kwantuńską w Mandżukuo 8 sierpnia 1945 r. – dwa dni po wybuchu bomby atomowej nad Hiroszimą, zajmując w wyniku operacji kwantuńskiej całą Mandżurię i północną część Korei (24 sierpnia 1945 r. dotarła do 38 równoleżnika).

Japonia ogłosiła kapitulację 15 sierpnia 1945, formalny akt kapitulacji został podpisany ostatecznie 2 września na pokładzie pancernika USS "Missouri" w Zatoce Tokijskiej. Amerykanie po naleganiach ostatniego japońskiego gubernatora Korei, Nobuyukiego Abego, skierowali swoje wojska do Korei 8 września 1945 r. i przejęli od Nobuyuki władzę w południowej części Korei. Kwestia Korei była w roku 1945 (podobnie jak kwestia Wietnamu) traktowana przez administrację amerykańską marginalnie wobec zasadniczych celów wojny.





Wojna w Korei – na czerwono zaznaczone są tereny opanowane przez siły Korei Północnej, Chin i komunistów, na zielono – Korei Południowej, USA i ONZW grudniu 1945 roku po konferencji moskiewskiej USA i ZSRR utworzyły komisję mającą na celu stworzenie w drodze powszechnych wyborów jednego rządu ogólnokoreańskiego. Rosjanie w swojej strefie okupacyjnej prześladowali partie prawicowe i narodowe, a Amerykanie w swojej strefie partie lewicowe i komitety ludowe, co spowodowało, że wybory odbyły się w każdej ze stref osobno. W sierpniu 1948 r. proklamowano w Seulu utworzenie Republiki Korei z prezydentem Li Syng Manem na czele, na co odpowiedzią było utworzenie we wrześniu 1948 r. Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej na północy, gdzie premierem rządu został Kim Ir Sen.











Rozbieżne interesy mocarstw doprowadziły do trwałego, tragicznego podziału Korei. Od północy Korea Płn. graniczyła z ZSRR (20 km granicy) i Chinami rozdartymi wojną domową. Dopiero po ostatecznej klęsce Czang Kaj-szeka i jego ucieczce na Tajwan, głównodowodzący Chińską Armią Ludowo-Wyzwoleńczą Mao Zedong proklamował 1 października 1949 r. w Pekinie Chińską Republikę Ludową[12]. W oczywisty sposób wzmocniło to pozycję i aspiracje komunistów koreańskich. Później zaś bezpośrednie zaangażowanie militarne komunistycznych Chin w wojnę w Korei rozstrzygnęło o remisowym rezultacie konfliktu.

Kim Ir Sen, przywódca KRL-D, od chwili utworzenia państwa północnokoreańskiego snuł plany "wyzwolenia" południowej części półwyspu, apelując o pomoc do Stalina, ten jednak odmawiał, obawiając się otwartego konfliktu z USA. ZSRR nie miał jeszcze w swym arsenale broni jądrowej, nie mógł też liczyć na żadne poparcie ze strony Chin, w których nadal trwała wojna domowa. Dlatego przezornie i zgodnie z rezolucją ONZ nakazującą wycofanie obcych wojsk z Korei (rez.112/II-14.02.1947) do końca grudnia 1948 r. wycofał swe wojska z KRL-D (wojska USA Republikę Korei opuściły dopiero w czerwcu 1949). Podobne plany miał Li Syng Man, tym bardziej że ONZ zdominowana przez państwa nie podporządkowane ZSRR, uznawała jego rząd za jedyne legalne przedstawicielstwo narodu koreańskiego. Zarówno Kim Ir Sen jak i Li Syng Man, oraz oba państwa koreańskie, czyniły przygotowania polityczne i militarne do wypełnienia swej "misji dziejowej". Powodowało to stałe incydenty na granicy, które w sierpniu 1949 r. przybrały formę "małej wojny na 38 równoleżniku". Armia południowokoreańska , po wycofaniu wojsk USA w czerwcu 1949 r miała charakter sił policyjnych. Uzyskanie w 1949 r. przez ZSRR broni jądrowej i proklamowanie 1 października 1949 r. ChRL przez Mao, kończące wojnę domową w Chinach, stworzyło warunki do "zjednoczenia Korei" drogą agresji zbrojnej przez Kim Ir Sena. Uzyskanie zapewnień o pomocy materialnej z ZSRR i ewentualnego wsparcia Mao otwierało drogę do wojny. Nieroztropna wypowiedź Deana Achesona z 12 stycznia 1950 r. pomijająca Koreę Południową w systemie obrony globalnej USA stała się zapalnikiem do wybuchu. KRL-D zgromadziła na granicy z Republiką Korei siły wystarczające do opanowania całego Półwyspu Koreańskiego, przekonana, że aneksja Korei Południowej nie spotka się z reakcją militarną USA, przeżywających szok po upadku rządu Czang Kaj-szeka w Chinach.